Bir Gün...



Bu sefer de aynı şeyleri yaşıyorum.Aynı geçen seferki gibi…Önce atıyorum kendimi umarsızca kalbimin boşluğuna.Yere düşüyorum tabii.Toparlanıyorum biraz,sonra bir kez daha düşebilmek için ayakta durabileyim diye.Yürüyorum biraz.Görüyorum kalbimde aslında neler olduğunu.Zamanımı iyi geçirmeye çalışıyorum çünkü bunun da diğerleri gibi kalbimin kırıklarında sonlanacağını biliyorum.Yine de öyle olmamasını umarak titreye titreye yürümeye devam ediyorum.Ayağım takılıyor eski parçalarıma ama yanımda onun hayali var ya,düşmüyorum,tökezleyip safça yürümeye devam ediyorum.Ve yolun sonuna geliyorum.Tek yapmam gereken beklemek.Ama bu ben işte,değişmez ki!Vuruyorum yine kapılara bağıra bağıra yumruklayarak.Kapılar açılıyor ama bir süre sonra tekrar suratıma kapanıyorlar.Ağlıyorum,yok aslında hakkım ağlamaya sızlanmaya.Çıkıyorum kalbimin kırıklarından dışarıya.Kendi haline bırakmak için.Olmuyor ama,o da benim bir parçam sonuçta.Çekiliyorum kabuğuma,bir dahaki sefere güç toplamak için.Zaten yeterince iyileştiğimde bir daha başlıyor aynı olaylar.Her seferinde bu sefer farklı olacak diye umarak atıyorum kendimi ama hiç değişmeyeceğini de biliyorum.Aynı şeyleri yaşıyorum,yaşamaya da devam edeceğim.Beni durduracak bir şey olmazsa…Beni düştüğüm yerden kaldıracak,elimden tutacak ama kapıları yumruklamama izin vermeyecek...Kapıyı ben vurmadan açacak...Bir gün olacak…Bir gün… 




yazılarım anasayfaya dönmek için tıklayın